ΒΙΟΣ

Ὁ Φίλιππος δημιουργεῖ τὸ 337 τὸ «Κοινὸν τῶν Ἑλλήνων» καὶ θεσμοθετεῖ τὸ Κοινὸ Συμβούλιο. Τὸ «Κοινόν», μὲ πολιτικὸ καὶ στρατιωτικὸ κέντρο τὴ Μακεδονία καὶ πολιτισμικὸ κέντρο τὴν Ἀθήνα, ἀποτελοῦσε μιὰ ἰσχυρὴ ἕνωση – ὁμοσπονδία, ποὺ εἶχε τὴ δύναμη νὰ ἐπιβάλει τὶς ἀπόψεις μὲ πολιτικὸ καὶ διπλωματικὸ τρόπο καὶ, ὅπου ἀπαιτεῖτο, μὲ στρατιωτικὴ δύναμη ἀπὸ 15.000 ἱππεῖς, 200.000 πεζοὺς καὶ 160 τριήρεις μὲ πληρώματα 30.000 ἀνδρῶν.

Στὴν Κόρινθο ὁ Ἀλέξανδρος συναντᾶ τὸν φιλόσοφο Διογένη. Μένει ἔκπληκτος ἀπὸ τὴ σοφία καὶ τὴ σεμνότητα τοῦ συνομιλητῆ του, ὅπως καὶ ἀπὸ τὴν ἀέναη ἀναζήτηση τοῦ φωτός, τῆς ἀλήθειας, καὶ ἀναφωνεῖ: «Ἂν δὲν ἤμουν ἤδη βασιλιάς, θὰ ἤθελα νὰ ἤμουν Διογένης». Ἡ συνάντηση μὲ τὸν Διογένη καθὼς καὶ τὰ μηνύματα ποὺ πῆρε ἀπὸ τὴ συνομιλία τους θὰ τὸν συντροφεύουν σὲ ὅλη τὴ ζωή του.

Ὁ Ἀλέξανδρος ἀφοῦ τακτοποίησε τὶς τρέχουσες ὑποθέσεις, οἱ ὁποῖες δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ διεκπεραιωθοῦν ἀπὸ τὸν ἀντικαταστάτη του, ξεκίνησε νὰ συζητᾶ μὲ τοὺς διοικητές του τὴν ἐκστρατεία. Αὐτή ποὺ θὰ ἄλλαζε τὴ ροὴ τῆς ἱστορίας καὶ θὰ ἀναδείκνυε τὴ μεγάλη προσωπικότητα τοῦ πολιτικοῦ καὶ στρατιωτικοῦ Ἀλέξανδρου.

Ἡ Ἀσία ἦταν μπροστὰ στὸν Ἀλέξανδρο καὶ ὁ ἴδιος ὡς Βασιλιὰς τῶν Ἑλλήνων θὰ ἔπαιρνε ἐκδίκηση γιὰ τὰ ἐγκλήματα τῶν Περσῶν στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο. Ὁ Μακεδόνας βασιλιὰς κάρφωσε τὴ λόγχη του στὴ γῆ, προσέφερε ἕνα στεφάνι στὸν τάφο τοῦ Ἀχιλλέα, ἐνῷ ὁ Ἡφαιστίωνας στὸν τάφο τοῦ Πατρόκλου.

Ὁ Ἀλέξανδρος μὲ ταχύτητα καὶ ὀργάνωση νίκησε πρῶτα τὸ φημισμένο περσικὸ ἱππικὸ καὶ ἔπειτα τὸ πεζικό. Οἱ Ἕλληνες μισθοφόροι κυκλώθηκαν καὶ γλύτωσαν μόνο 2.000, οἱ ὁποῖοι στάλθηκαν ἁλυσοδεμένοι στὴν Ἑλλάδα νὰ ἐργασθοῦν ἔτσι γιὰ ὅλη τους τὴ ζωή, ἐπειδὴ «ἂν καὶ Ἕλληνες πολέμησαν ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων».

Ἡ νίκη στὴν Ἰσσὸ εἶχε καὶ τὶς συμβολικὲς συνιστῶσες της. Ὁ Δαρεῖος ἄφησε τὴ μητέρα του, τὴ γυναίκα του, τὰ παιδιά του, ποὺ τὸν περίμεναν στὸ στρατόπεδο θρηνώντας τον ταυτόχρονα, καθὼς νόμιζαν ὅτι εἶχε σκοτωθεῖ. Ὁ Ἀλέξανδρος ἔστειλε τὸν Λεοννάτο νὰ τοὺς διαμηνύσει ὅτι θὰ ζήσουν μὲ ὅλες τὶς βασιλικὲς τιμές.

Ὅταν ὁ ἀρχιερέας ἔμαθε πὼς ὁ Ἀλέξανδρος πλησιάζει στὴν πόλη, βγῆκε μαζὶ μὲ τοὺς ἱερεῖς καὶ ὅλο τὸ πλῆθος τῶν πολιτῶν γιὰ νὰ τὸν προϋπαντήσει μὲ θρησκευτικὴ μεγαλοπρέπεια, ποὺ δὲν ἒμοιαζε μὲ τὴν ὑποδοχὴ τῶν ὑπόλοιπων ἐθνῶν, στὸ μέρος ποὺ λέγεται Σαφεὶν. Τὸ ὄνομα αὐτὸ στὰ ἑλληνικὰ μεταφράζεται Σκοπός, δηλαδὴ παρατηρητήριο, γιατί ἀπὸ ἐκεῖ φαίνονταν τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ ναός.

Ἡ νίκη στὰ Γαυγάμηλα σήμανε τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἐπικράτηση τῶν Μακεδόνων, τῶν ἑνωμένων δυνάμεων τῶν Ἑλλήνων καὶ βεβαίως τῆς στρατιωτικῆς καὶ πολιτικῆς προσωπικότητας τοῦ Ἀλέξανδρου. Κανένας στρατὸς καὶ κανένας βασιλιὰς δὲν μποροῦσε νὰ τοῦ ἀντισταθεῖ.

Ἡ Βαβυλώνα, ἡ πιὸ πλούσια περιοχὴ τοῦ περσικοῦ βασιλείου, βρισκόταν τώρα στὰ χέρια τοῦ Ἀλέξανδρου. Γιὰ τὸν λαὸ τῆς Βαβυλώνας ἡ ἔλευση τῶν Μακεδόνων τερμάτιζε 200 χρόνια περσικῆς κατοχῆς. Πολιτικὸς διοικητὴς ὁρίστηκε ὁ Μαζαῖος, ἀνώτατος ἀξιωματικὸς, ὁ ὁποῖος εἶχε πολεμήσει ἐναντίον τοῦ Ἀλέξανδρου στὰ Γαυγάμηλα.

Ὅμως τὸ φθινόπωρο τοῦ ἴδιου ἔτους σὲ ἕνα δεῖπνο στὴ Σαμαρκάνδη ὁ Ἀλέξανδρος σκότωσε τὸν πιστό του φίλο Κλεῖτο, ὁ ὁποῖος τὸν εἶχε σώσει στὴ μάχη τοῦ Γρανικοῦ. Ὁ Κλεῖτος εἶχε καταγγείλει τὴν ἀσιατικὴ πολιτικὴ τοῦ Ἀλέξανδρου καὶ τὴν πίστη του ὅτι ἦταν γιὸς τοῦ Ἄμμωνα. Ὁ ἴδιος ὁ Μακεδόνας βασιλιάς, βλέποντας ὅτι σκότωσε τὸν ἄοπλο φίλο του, ἔστρεψε τὸ ξίφος του πρὸς τὸν ἑαυτό του.

Στὰ 327 ὁ Ἀλέξανδρος ἔκλεινε δυὸ χρόνια συνεχοῦς πολέμου καὶ μὲ πίστη γιὰ τὴν ἐπιτυχία βάδιζε πρὸς τὴ γῆ τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ καὶ τῶν παραποτάμων του (σημερινὸ Πακιστάν καὶ Κασμίρ). Ἄν κατακτοῦσε καὶ τὴν Ἰνδία, θὰ εἶχε καταλάβει ὁλόκληρη τὴν Ἀσία. Ἀπέναντί του εἶχε πολὺ καλοὺς πολεμιστές, οἱ ὁποῖοι ὡστόσο δὲν ἦταν ἑνωμένοι καὶ εἶχαν μεγάλες ἔριδες μεταξύ τους, ποὺ ἔφταναν μέχρι καὶ σὲ πολεμικὲς συγκρούσεις.

Θέλω οἱ πιὸ διαπρεπεῖς γιατροὶ νὰ σηκώσουν τὸ σῶμα μου, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ δείξουν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὅτι οὔτε ἐκεῖνοι δὲν ἔχουν, μπροστὰ στὸν θάνατο, τὴ δύναμη νὰ θεραπεύουν, θέλω τὸ ἔδαφος νὰ καλυφθεῖ ἀπὸ τοὺς θησαυρούς μου, γιὰ νὰ μποροῦν ὅλοι νὰ βλέπουν ὅτι τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀποκτοῦμε ἐδῶ, ἐδῶ παραμένουν, θέλω τὰ χέρια μου νὰ αἰωροῦνται στὸν ἀέρα, γιὰ νὰ μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ βλέπουν ὅτι ἐρχόμαστε μὲ τὰ χέρια ἄδεια καὶ μὲ τὰ χέρια ἄδεια φεύγουμε, ὅταν τελειώσει γιὰ ἐμᾶς ὁ πιὸ πολύτιμος θησαυρός, ποὺ εἶναι ὁ χρόνος.