Ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε πλήρη συνείδηση καὶ ἐπίγνωση τῆς συνεισφορᾶς του στὴν ἑλληνικὴ συνέχεια καὶ διαχρονικότητα. Ὁ ἴδιος μετέφερε τὰ γράμματα, τὸν πολιτισμό, τὸν ἑλληνικὸ τρόπο ζωῆς. Δημιούργησε ἐκπαιδευτικὰ κέντρα, σχολεῖα, ὅπου τὸ βασικὸ ἀναγνωστικὸ γιὰ τοὺς μαθητὲς ἦταν τὰ ἔπη τοῦ Ὁμήρου. Ὅπως ἄλλωστε γιὰ χιλιάδες χρόνια, πρὶν καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτόν. Ἀπὸ τὴν πρὸ Ἀλεξάνδρου περίοδο μέχρι τὴν ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία.
Στὴν Περσία τὰ παιδιὰ ἀπήγγειλαν Εὐριπίδη καὶ Σοφοκλῆ καὶ στὴν Αἴγυπτο γράφτηκαν ἐγχειρίδια γιὰ τὴ διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς ὡς ξένης γλώσσας, βασισμένα στὴν Ἰλιάδα καὶ στὰ κατορθώματα τοῦ Ἀχιλλέα.
Ὅπως γράφει ὁ Πλούταρχος, «ἐπέλεξε 30.000 παῖδες καὶ ἔδωσε ἐντολὲς νὰ μάθουν ἑλληνικὰ καὶ νὰ ἀσκηθοῦν στὴ μακεδονικὴ στρατιωτικὴ τάξη, καὶ ὅρισε πολλοὺς ἐπιμελητές».
Ἡ γνώση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας βοήθησε τοὺς νέους πολίτες τῆς αὐτοκρατορίας. Εἶναι ἐμφανῆ ἀκόμη καὶ σήμερα σὲ ἀρκετὲς περιοχὲς τῆς αὐτοκρατορίας τὰ στοιχεῖα αὐτῆς τῆς πνευματικῆς κληρονομιᾶς καὶ τοῦ πολιτισμοῦ, ἀπόρροια τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, σὲ βαθμὸ ποὺ ἐκπλήσσονται οἱ ἐρευνητὲς τῆς πορείας καὶ τῆς διαδρομῆς τοῦ Ἀλέξανδρου. Ὅλα αὐτὰ φανερώνουν ἕνα βασιλιὰ μὲ βαθιὰ γνώση τῆς καταγωγῆς καὶ τοῦ πολιτισμοῦ του. Παράλληλα, ἡ πίστη του στὶς ἑλληνικὲς ἀξίες δὲν ἐπηρέαζε τὸν σεβασμό του γιὰ τὶς αἰγυπτιακές, βαβυλωνιακὲς καὶ ἰνδικὲς ἰδέες.
Ἡ Ἰλιάδα, ἡ ποίηση τοῦ Πινδάρου, τὰ ἔργα τῶν μεγάλων τραγικῶν τοῦ ἐνίσχυαν τὸ συναίσθημα καὶ τὸν ρεαλισμό, τοῦ ἔδιναν τὰ ἐφόδια, τὰ ὁποῖα ὡς ἡγέτης τοῦ κόσμου τὰ μετέδωσε στοὺς πολίτες τῆς αὐτοκρατορίας.
Ἐπιγραφὲς μὲ ὀνόματα τῆς Μακεδονίας, ὀνόματα ἀνθρώπων, πόλεων, θεῶν, ποταμῶν τοπωνυμίων.
Ἡ παιδεία του ἦταν αὐτὴ ποὺ ἐπιθυμοῦσε νὰ ἔχει κάθε πολίτης τοῦ μακεδονικοῦ κράτους, ἀφοῦ ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πενήντα Ἐφήβους, τοὺς ἐπιλεγμένους γιοὺς τῶν Μακεδόνων. Οἱ ἐκλεκτοὶ τῆς Αὐλῆς φοιτοῦσαν γιὰ τέσσερα χρόνια, ἔπαιρναν στρατιωτικὴ παιδεία ὡς ἱππεῖς καὶ ἀκαδημαϊκὴ ἐκπαίδευση στὴ γραμματική, τὴ ρητορική, τὴ διαλεκτική, τὴ γεωμετρία, τὴν ἀριθμητική, τὴν ἀστρονομία καὶ τὴ μουσική. Στὰ 14 χρόνια του φοιτοῦσε στὴ Σχολὴ τῶν Βασιλικῶν Ἀκολούθων, τῶν Ἐπίλεκτων Μακεδόνων Ἐφήβων. Ἡ Σχολή ἦταν διάσημη ὡς κέντρο ἐκπαίδευσης κυβερνητῶν καὶ στρατηγῶν καὶ ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε ἤδη κάνει πρακτικὴ σὲ ὅλα τὰ ἐπιμέρους ἀντικείμενα τῆς Σχολῆς.
Συμπαραστάτες του καὶ ἐμπνευστὲς στὴ σημασία τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ὑπῆρξαν ἡ γιαγιά του Εὐρυδίκη καὶ ἡ μητέρα του Ὀλυμπιάδα. Ἡ γιαγιὰ του Εὐρυδίκη – Βασίλισσα Μητέρα, στὴν ὁποία ἀποδιδόταν σεβασμὸς καὶ ἐκτίμηση, εἶχε ἀφιερώσει βωμοὺς στὴν πρωτεύουσα, τὶς Αἰγές, πρὸς τὴν Εὔκλεια, «τὴν ἀγαθὴ φήμη», ποὺ ἦταν καὶ ἡ ὁδηγὸς τοῦ Ἀλέξανδρου. Ἡ Εὐρυδίκη εἶχε συνθέσει τὸ ἐπίγραμμα ποὺ συνόδευε τὸ ἀφιέρωμά της πρὸς τὶς Μοῦσες: «Ἡ Εὐρυδίκη, κόρη τοῦ Σίρρα, ἀφιερώνει τοῦτο (τοῦ Ἑρμῆ) στὶς Μοῦσες τῆς πόλης, ἐπειδὴ μέσα στὴν ψυχή της εἶχε πόθο γιὰ γνώση. Εὐτυχὴς μητέρα παιδιῶν ποὺ μεγάλωσαν φρόντισε νὰ μάθει γράμματα τοὺς καταγραφεῖς τοῦ ὁμιλοῦντος κόσμου».
Ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν ἀφοσιωμένος στὶς Μοῦσες. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι μετὰ τὴν ἀπουσία του ἐπὶ ὀκτὼ μῆνες, ὅταν κατέστειλε τὴν ἐξέγερση στὴ Θήβα, οἱ ἑορτὲς στὶς Αἰγὲς κράτησαν ἐννέα μέρες, ἡ καθεμιὰ ἀφιερωμένη σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς ἐννέα Μοῦσες.
Ὁ μεγάλος του δάσκαλος ὅμως ἦταν ὁ Ἀριστοτέλης, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐπηρέασε σημαντικὰ τὸν Ἀλέξανδρο, μεταξὺ τῶν ἄλλων, καὶ γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς παιδείας. Ὁ Ἀλέξανδρος φοίτησε στὴ σχολὴ τοῦ Ἀριστοτέλη στὴ Μίεζα, στὸ Ἱερὸ Ἄλσος τῶν Νυμφῶν καὶ μαζὶ μὲ ἄλλα παιδιά, γόνους ἐπιφανῶν ἀνδρῶν, ἀποδέχτηκε τὶς ἀπόψεις τοῦ Ἀριστοτέλη στὴν Κοσμολογία, τὴ Γεωγραφία, τὴ Βοτανική, τὴ Ζωολογία καὶ τὴν Ἰατρική, γι᾿ αὐτὸ καὶ πῆρε μαζί του ἐπιστήμονες, ὅταν ἐκστράτευσε στὴν Ἀσία. Ὁ Μακεδόνας βασιλιὰς ἐντυπωσιάστηκε ἀπὸ τὶς διαλέξεις τοῦ Ἀριστοτέλη στὴ Λογική, τὴ Μεταφυσική, τὴν Ἠθική, τὴ Φιλοσοφία, τὴ Διαλεκτική, τὴ Ρητορική, τὴν Οἰκονομία, τὴ Φυσική, τὴν Ἰατρική, τὴ Γεωγραφία. Ὅταν τελείωσαν τὰ μαθήματα, ὁ Ἀριστοτέλης χάρισε στὸν Ἀλέξανδρο ἕναν χειρόγραφο πάπυρο μὲ τὴν Ἰλιάδα, τὸν ὁποῖο ὁ Ἀλέξανδρος δὲν ἀποχωρίστηκε ποτέ. Ἔλεγε μάλιστα συχνὰ ὅτι «στὸν πατέρα μου ὀφείλω τὸ ζεῖν, ἀλλὰ στὸ δάσκαλό μου τὸ εὖ ζῆν!».
Ὁ Μακεδόνας βασιλιὰς εἶχε δείξει ἀπὸ μικρὸ παιδὶ τὰ χαρίσματά του καὶ ὁ Ἀριστοτέλης ἤλπιζε νὰ καθοδηγήσει τὸν μελλοντικὸ βασιλέα στὰ καθήκοντά του, ὅπως ὁ δικός του δάσκαλος, ὁ Πλάτωνας, προσπάθησε νὰ καθοδηγήσει τὸν Διονύσιο τὸν Νεότερο, ὡς ἡγέτη τῶν Συρακουσῶν. Γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Ἀριστοτέλης ἔγραψε γιὰ τὸν Ἀλέξανδρο μιὰ πραγματεία «Περὶ βασιλείας», ποὺ δυστυχῶς ὅμως δὲν σώθηκε.
Ἡ ἐπίδραση τοῦ Ἀριστοτέλη στὸν Ἀλέξανδρο ἦταν ὁμολογουμένως καταλυτική. Μάλιστα ἡ δύναμη τοῦ νοῦ, τῆς σκέψης, τοῦ πνεύματος θεωρεῖται ἡ μεγαλύτερη συμβολὴ τοῦ μεγάλου Ἕλληνα διδασκάλου στὴ σημαντικότερη ἴσως προσωπικότητα τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου.
