Ἡ ἀνδρεία, ὁ ἀπαράμιλλος ἡρωϊσμός, ἡ χαρισματικὴ προσωπικότητα, ἡ αὐταπάρνηση, τὸ εὖρος καὶ ἡ ταχύτητα τοῦ πνεύματός του ἦταν μοναδικά, καὶ στὸ μέγεθος αὐτὸ δὲν παρουσιάστηκαν ποτὲ ξανὰ ἀπὸ ἕναν ἡγέτη, μιᾶς τόσο μεγάλης αὐτοκρατορίας. Ὁ Ἀρριανὸς ἔγραψε ὅτι «ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε τὴ θαυμάσια δύναμη νὰ ἁρπάζει τὴ σωστὴ κίνηση, ὅταν ἡ κατάσταση φαινόταν νεφελώδης».
Ὁ Ἀλέξανδρος κατανόησε τὸ πρόβλημα τῆς διαίρεσης, ἀλλὰ καὶ τὸ πλεονέκτημα τῆς ἕνωσης τῶν Ἑλλήνων. Συνένωσε τὸν ἑλληνικὸ κόσμο, δημιούργησε θεσμοὺς μὲ τεράστια σημασία ἀκόμη καὶ σήμερα, μὲ διακριτὰ καὶ μεγάλα δικαιώματα, καὶ ἐλευθερία χωρὶς διακρίσεις. Ὁ Ἕλληνας Ἀλέξανδρος ἦταν ὁ πραγματικὸς Ἀλέξανδρος.
Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐκστρατείας του ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε προβλέψει τὴ σημασία τῶν πόλεων. Ἡ δημιουργία νέων καὶ ὁλοκληρωμένων οἰκιστικῶν κέντρων ἀποτελεῖ μιὰ μεγάλη ἑλληνικὴ παράδοση, ποὺ κληροδοτήθηκε σὲ πολλοὺς λαούς. Ὁ Ἀλέξανδρος δημιούργησε πάνω ἀπὸ ἑβδομήντα νέες πόλεις, οἱ ὁποῖες ἔγιναν μάρτυρες τῆς μεγάλης του πίστης στὶς ἑλληνικὲς ἀρχὲς καὶ μεγάλες ἀξίες, ποὺ πρέσβευαν.
Ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε πλήρη συνείδηση καὶ ἐπίγνωση τῆς συνεισφορᾶς του στὴν ἑλληνικὴ συνέχεια καὶ διαχρονικότητα. Ὁ ἴδιος μετέφερε τὰ γράμματα, τὸν πολιτισμό, τὸν ἑλληνικὸ τρόπο ζωῆς. Δημιούργησε ἐκπαιδευτικὰ κέντρα, σχολεῖα, ὅπου τὸ βασικὸ ἀναγνωστικὸ γιὰ τοὺς μαθητὲς ἦταν τὰ ἔπη τοῦ Ὁμήρου.
Ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν ἕνας πιστὸς ἄνθρωπος, ποὺ ἀναγνώριζε τὴ δύναμη τοῦ θείου καὶ τὸν σεβασμὸ ποὺ πρέπει νὰ τοῦ δείχνει ὁ ἄνθρωπος. Σὲ κάθε ἀπόφαση ποὺ λάμβανε στὴν εἰρήνη καὶ στὸν πόλεμο πρῶτα σκεφτόταν καὶ μετὰ προσευχόταν. Ἡ πίστη στὶς δυνάμεις καὶ στὶς γνώσεις του συνδυαζόταν μὲ τὴν ἔντονη θρησκευτική του πίστη. Ἤδη ἀπὸ μικρὴ ἡλικία ὁ Ἀλέξανδρος πίστευε ὅτι θὰ καταφέρει περισσότερα ἀπὸ τὸν πατέρα του.
Ἡ ἐλευθερία, κυρίαρχο καὶ πρωταγωνιστικὸ σημεῖο τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἡ ὁποία δημιουργήθηκε μέσα στὸ ἑλληνικὸ πολιτισμικὸ πρότυπο, τοποθετοῦνταν στὸ κέντρο τῆς πολιτικῆς τοῦ Ἀλέξανδρου. Ἡ στρατιωτικὴ ἣττα, ἡ συμμαχία μὲ τοὺς Πέρσες, δὲν στάθηκαν ἐμπόδια γιὰ τὸν Ἀλέξανδρο, ὁ ὁποῖος πίστευε ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐξουσιάσει μὲ τὴ σκληρὴ καταπίεση καὶ τὴ σκλαβιά …
Ὁ Ἀλέξανδρος ὑπῆρξε σεμνὸς καὶ ἐγκρατής. Ὁ Πλούταρχος τὸν χαρακτηρίζει «ἄτρωτον ἐπιθυμίας», ἐνῷ ὁ Ἀρριανός γράφει πὼς ἦταν «ἐγκρατέστατος τῶν ἡδονῶν τοῦ σώματος» («Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις», 28,2). Ποτὲ δὲν πλησίασε γυναίκα οὔτε γνώρισε πρὸ τοῦ γάμου του ἄλλη γυναίκα, διότι θεωροῦσε «βασιλικώτερον τὸ κρατεῖν ἑαυτοῦ τοῦ νικᾶν τοὺς πολεμίους», πὼς εἶναι, δηλαδή, σημαντικότερο καὶ βασιλικότερο τὸ νὰ ἐξουσιάζει τὰ πάθη του παρὰ τὸ νὰ νικᾶ τοὺς ἐχθρούς.
Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος βάδιζε πρὸς τὴν Ἀνατολή, ἔνιωθε πὼς ἔχει νὰ προσφέρει στοὺς ἀνθρώπους της ἕνα πανανθρώπινο ὅραμα ζωῆς. Τὸ ὅραμα αὐτὸ ἀπέρρεε ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία, τή μοναδικὴ παιδεία μὲ τὴν ἀνυπέρβλητη πνευματικότητα καὶ ὑπερβατικότητα, ἴδια μὲ τὴν ὁποία ὁ μεγαλοφυὴς στρατηλάτης διδάχτηκε στὴν πατρίδα του σὲ ὅλη της τὴν ἔκταση καὶ σ’ ὅλο της τὸ βάθος ἀπὸ τὸν μεγαλύτερο ἐπιστήμονα καὶ σοφότερο δάσκαλο τῶν χρόνων ἐκείνων, τὸν Ἀριστοτέλη …
Ξέρουμε πὼς ὁ Μ. Ἀλέξανδρος, ὁ μεγαλύτερος στρατηγὸς καὶ ἡγέτης στὴν παγκόσμια ἱστορία, ἐπηρέασε καὶ ἐνέπνευσε μὲ τὰ κατορθώματά του πάρα πολλοὺς πολιτικοὺς καὶ στρατιωτικοὺς ἀρχηγούς, μεταξὺ τῶν ὁποίων τὸν Πομπήιο, τὸν Ἰούλιο Καίσαρα, τὸν Μάρκο Ἀντώνιο, τὸν Ὀκταβιανὸ Αὔγουστο, τὸν Ἀννίβα, τοὺς Μεδίκους, τοὺς Ἀψβούργους, τὸν Μ. Φρειδερῖκο, τὸν Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τὸν Νίλσον, τὸν Οὐέλινγκτον …
